Spomenik se nalazi izložen u levom delu dvorišta Muzeja Vojvodine. Izrađen je od sivkastog krečnjaka i prema svojoj nameni pripada tipu nadgrobnih stela. Uzak je i visok, sa zabatom na vrhu, i ukrašen stilizovanim biljnim ornamentima i reljefom konjanika u kasu, što ga, uz činjenicu da je u potpunosti očuvan, čini jednim od najvrednijih i najatraktivnijih spomenika kojima muzej raspolaže. Natpis uklesan u ukrasnom polju oivičenom stubićima saopštava nam da se pokojnik pod njim sahranjen zvao Niger Sveitrije, i da je bio vojnik Rimskog carstva – i to konjanik, u službi Druge Ale Aravakorum (Ala II Hispanorum Aravacorum). Ale su bile konjičke jedinice rimske vojske iz reda Pomoćnih jedinica (Auxilia), popunjavane žiteljima provincija, dobrovoljcima koji jesu bili slobodni ljudi, ali ne i Rimski građani. Kako joj ime kaže, Ala Hispanorum Aravacorum bila je sastavljena od ljudstva poreklom sa prostora današnje Španije, i to mahom iz kelto-iberijskog plemena Aravakena, a osnovana je za vreme vladavine Oktavijana Avgusta ili Tiberija. Negde nakon 61. godine n. e. smeštena je na prostor provincije Ilirika – potonje Panonije, gde ostaje do prelaska u provinciju Donju Meziju, između 85. i 97. godine. U vreme kada je Niger Sveitrije u njoj služio, bila je stacionirana u kastelu Teutoburgijumu (Dalj), u čijoj je blizini, u Osijeku, nadgrobna ploča i otkrivena.

 Oaza Karga se nalazi u zapadnoj (libijskoj) pustinji i vekovima je bila obavezna stanica za karavane koji su dolazili iz Darfura u današnjem Sudanu i kretali se prema dolini Nila. Kao rezultat, ideje i predmeti iz Egipta, Nubije i istočnog Mediterana, od faraonskog do ranovizantijskog perioda, pronalazili su svoj put ka Kargi. Duš, antički Kisis, nalazi se na jugu oaze i mesto je važnog rimskog naselja sa utvrđenjem. U njemu se nalazi i hram posvećen prvenstveno Serapisu i Izidi, a dekorisan je u vreme vladavine rimskih careva Domicijana (81-96 n.e.), Trajana (98-117 n.e.) i Hadrijana (117-138 n.e.). Nedaleko od ulaza u pronaos hrama, arheološki tim Francuskog arheološkog orijentalnog instituta (Institut Français d’Archéologie Orientale) je 1989. godine pronašao tzv. Blago Duša, koje se sastoji od ogrlice, dve narukvice i dijademe, izrađenih od zlata i pohranjenih u posudi od terakote. Datuje se u drugi vek n.e. i pretpostavlja se da je nekada pripadao sveštenstvu hrama. Dijadema, koja se danas čuva u Egipatskom muzeju u Kairu (JE 98535), sastoji se iz nekoliko dekorativnih elemenata i završava se glavama dve zmije. Centralni deo čini predstava boga Serapisa, koji sedi na tronu unutar naosa.

 Mnogi staroegipatski bogovi su često imali i zoomorfni oblik. Boginja Nehbet, zaštitnica Gornjeg Egipta, bila je predstavljena kao ženka lešinara, obično identifikovanog kao beloglavi sup ili afrički gologlavi sup. Često je predstavljena sa belom krunom Gornjeg Egipta na glavi, zaštitnički šireći krila i držeći u kandžama različite simbole kraljevske vlasti, ali je mogla uzeti i oblik žene sa krunom u obliku lešinara na glavi. Slična ikonografija se može pronaći i na predstavama samih supruga i majki kraljeva, koje su najčešće prikazivane kako nose krunu u obliku lešinara. Zajedno sa boginjom Vadžet iz Donjeg Egipta, koja je bila u obliku kobre, Nehbet je bila poznata pod imenom Dve Dame, te su obe ujedno predstavljale i boginje zaštitnice kraljevske vlasti i simbolizovale Egipat kao ujedinjenu zemlju.

 Posebna vrsta tvrdokrilaca (Scarabaeus sacer), poznata kao skarabej ili balegar, može se videti u pustinji kako kotrlja lopte životinjskog izmeta u svoja podzemna gnezda. Stari Egipćani su povezali ovu radnju sa putovanjem sunčevog diska preko neba. Isto tako, na samoj lopti izmeta su snosili jajašca iz kojih su se rađali njihovi potomci. Stoga je skarabej rano postao povezan sa svakodnevnim rađanjem sunca i neprekidnim rađanjem, ali i vaskrsenjem i večnim životom. Reč za skarabeja u staroegipatskom jeziku je „heper“, koji u isto vreme može da bude i glagol „stvoriti“, „postati“ i „razviti“. Dalje, novorođeno sunce je deifikovano pod imenom „Hepri“, te je često prikazivano ili samo kao skarabej ili muškarac sa skarabejom umesto glave, ali i kao buba sa ljudskim licem.

 Položaj žena na Balkanu početkom 20. veka bio je karakterističan po njihovoj podređenoj ulozi u patrijarhalnom društvu. Žene su bile potiskivane iz javnog života, običaji su ih odvajali od društvenih aktivnosti jer se smatralo da je ženi mesto u kući, a nepismenost među ženama je bila u velikom procentu.

 Kauri školjke predstavljaju oklope manjih ili većih morskih puževa koji su veoma rasprostranjeni u toplim morima. U Egipat su stizale prevashodno iz Crvenog mora i bile su u upotrebi od praistorijskih vremena. Smatrane su i moćnim zaštitnim amuletom širom Mediterana. Podsećajući u isto vreme na žensku vulvu i na razroko oko, vrlo rano su dobile magijsku konotaciju prvenstveno u vezi sa plodnošću i zaštitom od tzv. urokljivog oka. Nošeni naročito tokom trudnoće, nizovi kauri školjki su trebali da zaštite majku i dete od neželjenih komplikacija i da garantuju bezbedan porođaj, te su iz tog razloga nošeni, često oko struka, kao zaštita. No, kauri školjke su pronalažene i u vezi sa muškarcima. Čak i posle smrti, kauri školjke su pohranjivane u grobnice sa pokojnicima kako bi nastavile da ih štite na onom svetu.