U Kolekciji svečanih ženskih oglavlja, Zbirke narodnih nošnji našeg Muzeja, čuva se čak tri vrlo slične ženske kape koje potiču s kraja 18. veka. Ove kape spadaju u tip tvrdih oglavlja, jer su u unutrašnjosti oblikovane kartonskom osnovom. Imaju oblik polulopte i u potpunosti su sa spoljašnje strane ukrašene zlatovezom i zlatnom čipkom. Unutrašnjost ovih kapa postavljena je žutom svilom. Sve tri kape nabavljene su na početku formiranja zbirke. Kapa na fotografiji nasleđena je iz Muzeja Matice srpske i potiče iz porodice Tankosić iz Sremske Kamenice. Kapa pod inventarnim brojem 6 je iz sela Parage blizu Bačke Palanke, a treća kapa potiče iz Bačke Palanke. Geografsko poreklo kapa ukazuje nam na vezu sa rekom Dunav. Naime, na ovaj tip kapa nilazimo i na portretima građanki srpskog porekla s kraja 18. i početka 19. veka, kao npr. na portretu gospođe Angeline Hadžić koji je izradio Arsa Teodorović između 1810–1820 ili na portretu grofice Nako, nepoznatog autora s kraja 18. veka (Oba portreta se čuvaju u Galeriji Matice srpske u Novom Sadu).
Zlatovez na kapi urađen je tehnikom veza preko pamučne podloge – prvo je urađen vez pamukom, a zatim je metalna, pozlaćena nit prevlačena samo sa lica preko podloge. Metalna nit izrađena sa dodatkom plemenitih metala, pre svega zlata naziva se bulion (eng. bullion). Na našim kapama upotrebnjene su dve vrste niti od plemenitih metala: zlatna, tanko izvučena nit je obavijena oko svilenih niti i prava metalna nit izvučena u obliku cevčice. Osim zlatne niti korišćena je i zlatna folija. Kapa je oivičena zlatnom čipkom rađenom na batiće. Kao dodatni ukrasi korišćeni su i cirkoni, pločice u obliku lista ili pčele i šljokice. Na osnovu likovnih izvora znamo da je kapa imala na potiljku i svilenu mašnu.
Iako su se ove kape našle u inventaru Zbirke narodnih nošnji one pripadaju građanskom odevanju. Prema istorijskim i likovnim izvorima saznajemo da su ih nosile žene bogatih trgovaca i zanatlija. Dakle predstavljale su simbol društvenog statusa. Izrada je pripadala zanatskoj proizvodnji. Kape ovog tipa mahom su nošene u oblastima duž reke Dunav. Postojao je čak i tzv. dunavski put zlatnih kapa. Osim kod nas, identifikovali smo ih u Slovačkoj i Austriji. Zlatne kape postaju popularne u Beču u vreme vladavine Marije-Terezije, koja je na neki način izvršila reformu odevanja, odobravajući upotrebu istih odevnih predmeta među pripadnicima svih društvenih klasa. Naravno, razlike su bile u kvalitetu materijala. Ova reforma je dovela i do formiranja specifičnih stilskih karakteristika odevanja viših klasa Habzburške monarhije, gde dolazi do mešanja etničkih odlika odeće sa modom viših klasa. Naše kape su svakako ulazile u inventar srednje klase Habzburškog društva. Iako se smatra da je njihova moda prestala nakon Bečkog kongresa (1814–1815) i razvojem bidermajerske mode, zlatne kape nastavljaju svoj život, donekle menjajući oblik, u tradicionalnim kostimima pojedinih austrijskih i nemačkih pokrajina. Danas su najpoznatije zlatna kapa iz Linca (Linzer Goldhaube) i minhenska kapa čiji je naziv Riegelhaube – oblikom podseća na golubija krila.
