U jeku izvršavanja ambicioznog petogodišnjeg plana industrijalizacije u Federativnoj Narodnoj Republici Jugoslaviji, u vreme kada je započinjao Hladni rat, a Jugoslavija bila u veoma lošim odnosima sa Zapadom i ekonomski okrenuta SSSR-u i tzv. zemljama narodne demokratije, došlo je 1948. godine do izbijanja otvorenog sukoba između Komunističke partije Jugoslavije i Svesavezne komunističke partije (boljševika), odnosno FNRJ i Informbiroa (SSSR i njegovih „satelita“). Može se reći da je preko noći Jugoslavija postala predmet strahovitog političkog i propagandnog pritiska i ekonomske blokade svih IB zemalja. Između nje i susednih socijalističkih država gotovo je zavladalo ratno stanje: na granicama su se nalazile stražarske kule ograđene bodljikavom žicom, a na najosetljivijim graničnim mestima bile su postavljene nagazne mine. U pograničnim sukobima od 1948. do 1953. godine ranjeno je i ubijeno oko 100 građana FNRJ i pripadnika Jugoslovenske armije.
Ovaj sukob uključivao je, naravno, i propagandu kao vrlo važan aspekt.
U svrhu širenja IB propagande, susedne socijalističke zemlje su emitovale govore preko megafona u pograničnom području. Upotrebljavani su vazdušni baloni za bacanje letaka. Jedan od korišćenih metoda bilo je i slanje propagandnog materijala poštom pojedinim jugoslovenskim građanima, ili čak partijskim komitetima. Takođe, putem pisama poslatih poštom iz inostranstva, odbegle pristalice Rezolucije IB-a veličale su državu u koju su prešle i pozivale svoje rođake da urade isto. Štampani materijal je ubacivan u prtljag raznim putnicima, koji su ga onda nesvesno unosili u državu, zbog čega se dešavalo da posle budu uhapšene čitave porodice. Propagandno štivo u Jugoslaviju su unosili i ubacivali i obučeni diverzanti i obaveštajci iz susednih zemalja – Mađarske, Rumunije, Bugarske i Albanije, među kojima je najviše bilo jugoslovenskih građana – pristalica Informbiroa. Najčešće su, međutim, strani teretni brodovi na Dunavu, odnosno njihove posade, ubacivali propagandni materijal u zemlju.
Određenu propagandnu svrhu imali su vojni manevri – demonstracija vojne sile, koju su sprovodile susedne socijalističke države duž jugoslovenske granice, što je moglo da proizvede dvostruki efekat: sa jedne strane granice – zastrašivanje, sa druge – stvaranje atmosfere navodne opasnosti od Jugoslavije.
U Jugoslaviju je ilegalnim putem unošen i rasturan propagandni materijal u vidu velikog broja brošura, letaka, novina. Ukupan tiraž ibeovske štampe namenjene ilegalnom rasturanju u Jugoslaviji mesečno je iznosio od 115 do 120 hiljada primeraka, a zajedno sa brošurama i lecima čak od 150 do 160 hiljada.
Propagandni radijski program na jezicima naroda Jugoslavije (srpskohrvatskom, makedonskom i slovenačkom) masovno je emitovan iz svih istočnoevropskih zemalja sa velikog broja radio-stanica, i to na smenu, tako da se mogao čuti u svako doba dana i noći. U početku nije bilo ograničenja odnosno zabrane slušanja ovakvog programa, pa se ponekad to odvijalo čak i u grupama, najviše u redovima manjinskih nacionalnih zajednica.
Propagandni rat posebno je bio izražen u pograničnim područjima zemlje, uz severoistočne granice prema informbirovskim državama, gde je živelo manjinsko stanovništvo – mađarsko, rumunsko i bugarsko. Članice IB-a, pre svega Mađarska, Rumunija, Bugarska i Albanija, kao susedne zemlje, nastojale su da izazovu otpor svojih manjina prema jugoslovenskoj vlasti.
Domaće vlasti uglavnom su brzo otkrivale pokušaje organizovanog rada na pisanju i umnožavanju informbirovskog materijala kod pojedinih manjih grupa unutar države, a oni koji su ubacivali propagandni materijal iz susednih država nailazili su na granične jedinice, vojsku, organe Uprave državne bezbednosti, kojima su pomagali i meštani, te je na taj način sprečavan odliv propagandnih sadržaja u unutrašnjost zemlje. Deo zaplenjenog IB materijala koji je ubačen u zemlju iz Mađarske i Rumunije čuva se u Muzeju Vojvodine, uključujući i jednu bocu sa brošurama pod nazivom „Tito je krvnik jugoslovenskog naroda“ iz 1951, koja je bila puštena da pluta rekom.
