Slavko Miletić je rođen 22. marta 1869. godine u Novom Sadu. Njegov otac je bio Svetozar Miletić, narodni tribun i jedan od najznačajnijih srpskih političara u Austro-Ugarskoj monarhiji. Školovanje je započeo u rodnom gradu, da bi poslednje dve godine gimnazije završio u Osijeku. Studije medicine pohađao je u Gracu i Pragu, a okončao u Beču (1895), gde je bio aktivan u srpskom akademskom društvu Zora. Po završetku studija nastanio se u Vršcu, obavljajući privatnu praksu (1896). Ujedno je lečio i oca čije se zdravlje narušilo usled dugogodišnjeg tamnovanja po ugarskim kazamatima.
Učestvovao je u javnom i kulturnom životu. Bio je ljubitelj književnosti i pozorišta. Govorio je mađarski, nemački, francuski, ruski, češki i talijanski jezik. Pisao je prozu i pripovetke, ali i medicinske i druge članke u Zastavi, Ženi, Srpskoj domaji i dr. Prevodio je dramska dela i bio član Pozorišnog odseka Društva za Srpsko narodno pozorište (1904–1914). Istovremeno je bio i politički angažovan u Radikalnoj stranci, čiji je vođa bio njegov zet Jaša Tomić. Učestvovao je kao poslanik na Srpskom crkveno-narodnom saboru u Sremskim Karlovcima. Sa otpočinjanjem Prvog svetskog rata bio je interniran i utamničen.
Pri kraju rata je pušten, nakon čega se uključuje u obnovu političkog života i rad Srpskog narodnog obdora (SNO) u Vršcu. Novosadski SNO preko listova Srpski list i Sloboda, upućuje poziv svim slovenskim narodima u Banatu, Bačkoj i Baranji da u svojim sredinama prema utvrđenim i priloženim propozicijama organizuju zborove i izvrše izbor poslanika za predstojeću Narodnu skupštinu. Tako je i u Vršcu SNO organizovao zbor građana na kojem su izabrani vršački poslanici, a među izabranima je bio i Slavko Miletić. Odmah se uputio u Novi Sad gde je učestvovao u pripremi Narodne skupštine Srba, Bunjevaca i ostalih Slovena u Banatu, Bačkoj i Baranji (BBB) koja se održala 25. novembra 1918. Na Skupštini su donesene dve istorijske odluke: otcepljenje Banata, Bačke i Baranje od Ugarske, i njihovo priključenje Kraljevini Srbiji. Miletić je na Skupštini bio izabran u njeno predsedništvo, a potom za predsednika Velikog narodnog saveta.
Na sledećoj Narodnoj skupštini u Novom Sadu, 27. februara 1918. izabran je za člana delegacije Banata, Bačke i Baranje za Privremeno narodno predstavništvo Kraljevstva Srba, Hrvata i Slovenaca (SHS) u Beogradu, gde se uskoro i preselio. Kao radikal redovno je biran za narodnog poslanika u Skupštini Kraljevine SHS. U vladi Ljube Davidovića postao je ministar narodnog zdravlja (1920) i sa kratkim prekidima (bio je ministar pošta i telegrafa 1921, i ministar socijalne politike 1924) više od deset godina obavljao tu funkciju. Za to vreme osnovao je mnoge higijenske zavode, domove narodnog zdravlja, zdravstvene stanice, školske poliklinike i uopšte unapredio zdravstvo u Kraljevini SHS/Jugoslaviji. Upokojio se u Beogradu 11. maja 1935, gde je i sahranjen.
U Muzeju Vojvodine, odnosno njegovom odeljenju Muzej prisajedinjenja 1918. u Zbirci portreta znamenitih ličnosti 1918. nalazi se portret Slavka Miletića (ulje na platnu 55 h 70 cm), rad slikarke i redovnog profesora na Akademiji umetnosti u Novom Sadu mr Branke Janković Knežević. Portret Slavka Miletića je izložen na stalnoj postavci Od sna do jave – Pisajedinjenje Vojvodine Kraljevini Srbiji 1918. godine, u Muzeju prisajedinjenja.
Zoran Veljanović, arhivski savetnik, kustos – istoričar
