U vreme Prvog srpskog ustanka došlo je do narodnih pokreta seljaka u Sremu i graničara u Banatu koji su, pored socijalno-ekonomskog, imali i nacionalnooslobodilačko obeležje.
Nezadovoljni svojim ekonomskim stanjem, oduzimanjem opštinskih zemljišta, povećanjem rabote i drugih obaveza, seljaci su počeli pripremati akciju čiji je cilj bio oslobođenje od spahijske i tuđinske vlasti. Postojanje ustaničke Srbije delovalo je ohrabrujuće, pa je ubrzalo pokrete srpskog seljaštva u Monarhiji. Vođe seljaka u Vognju – učitelj Andrija Popović, opštinski prvak Pantelije Ostojić i seoski knez Teodor Avramović – održavale su veze sa srpskim ustanicima, posebno sa šabačkim vojvodom Lukom Lazarevićem, od koga su, radi širenja bune, tražili vojnu pomoć.
Kako bi bio utvrđen plan akcije, početkom aprila 1907, sazvana je skupština u Vognju, ali su lokalne županijske vlasti poslale vojničke patrole i pobunjenici su se povukli. Kod manastira Vrdnika stvoren je vojni logor u koji su stizali ustanici iz sela rumskog i iločkog spahiluka. Voganjci su otvoreno poveli borbu za nacionalno oslobođenje, nekrijući da očekuju pomoć iz Srbije. Pobunjenicima je prišao i Teodor Avramović Tican, bivši vojnik iz Jaska, učesnik u Napoleonovim ratovima, koji je postao jedan od najaktivnijih četovođa. Okupio je najborbenije pobunjenike, pa je po njemu buna i dobila ime.
Pomoć iz Srbije je izostala, jer je Karađorđe bio oprezan i zahtevao je ozbiljnu procenu situacije, što je ugrozilo dalji tok bune. Kao posrednik između vlasti i pobunjenika istupio je mitropolit Stefan Stratimirović. On je otišao u Vrdnik da privoli seljake na mir, ali nije imao uspeha. Tican je pokušao da proširi bunu i na zapadni Srem. Poginulo je 12 seljaka, a ostali su se razbežali, što je dovelo do slabljenja pokreta. Da bi smirio narod, Stratimirović je seljačkim vođama ponudio opštu amnestiju, dolazak kraljevske komisije koja će ispitati zloupotrebe, obustavu kuluka i vraćanje zemlje koja im je oduzeta u toku regulacije. Kada je umerenija grupa prihvatila ta obećanja, a i županija ih potvrdila, došlo je do rasula u Vrdniku i vraćanja seljaka kućama. Od objavljene amnestije izuzet je samo Teodor Tican, koga je Stratimirović prikazao kao najnepomirljivijeg među pobunjenicima. Njegovo bekstvo iz iriškog zatvora završilo se tragično, uhvaćen je u jednom graničarskom selu na putu za Srbiju i osuđen na surovu torturu, čerečenje tela i smrt, što je i izvršeno krajem 1809. godine.
Uspesi srpskih ustanika imali su odjeka i među Srbima i Rumunima u Banatu.
Juna 1808. u banatskom graničarskom selu Kruščici došlo je do bune čiji su organizatori bili: bivši frajkorski kapetan Marijan Jovanović, sveštenik Dimitrije Đorđević i oficiri Rumuni: Pivu Žumanka i Toma Skripeće. Nezadovoljni svojim teškim položajem, čestim regrutacijama i nedostatkom metalnog novca, seljaci i graničari stvaraju plan o podizanju Srba i Rumuna. Poručnik Skripeće verovao je da bi se uz pomoć graničarskih oficira, kojima bi bili obećani viši činovi, moglo dići i do 50 000 graničara naoružanih vatrenim oružjem i masa seljaka naoružana kopljima i drugim hladnim oružjem. Vođe bune računale su na pomoć Srbije, pa su u svojim proklamacijama narodu potpisivale Karađorđa i srpske vojvode. U proglasu od 11. juna 1808. narod je pozvan da dođe na pustaru Suvaju kod Bele Crkve gde će ih, navodno čekati Karađorđe ili njegov izaslanik. Pukovnik Branovački je preduzeo odlučnu akciju i zaposeo Belu Crkvu, pa se narod počeo kolebati i osipati. Pokušaji podizanja naroda na ustanak u selima Brlištu, Mirkovcu i Vrani završili su se bezuspešno. Tako je pobuna okončana bez prolivanja krvi.
Vođe bune − pop Dimitrije Đorđević i natporučnik Pivu Žumanka – umrle su tokom istrage. Toma Skripeće osuđen je na smrt vešanjem, a ostali na vremenske kazne i šibe.
Bez pravih saveznika i bez značajnije pomoći ustaničke Srbije pokreti u Sremu i Banatu nisu mogli dovesti do uspešnog završetka borbe za socijalno i nacionalno oslobođenje.
Veselinka Marković, muzejski savetnik – istoričar
